جبار آذین منتقد و مدرس سینما نیز آخرین ساخته داوود میرباقری را برگ برنده و برترین مجموعه تلویزیونی سیما در سال ۸۹ می داند.

وی در خصوص در خصوص دلایل انتخاب آخرین کار میرباقری به عنوان برترین سریال پخش شده سیما در سال گذشته این گونه توضیح می دهد: سال ۹۰ تلویزیون مجموعه های تماشایی کم نداشت و هر کدام از سریال سازان حرفه ای کاری برای عرضه داشتند. با احترام به همه سریال سازان حرفه ای و آثارشان، به لحاظ ساختار، محتوا، نوآوری، نگاه عمیق و تحلیل گرانه دراماتیک و تاریخی و اجتماعی "مختارنامه" این سریال را بهترین سریال ۸۹ تلویزیون می دانم.

آذین در توضیح بیشتر می افزاید: آقای میرباقری ضمن وفاداری به مسائل تاریخی با نگارش قصه ای که قابل انطباق با مسائل روز جامعه است و همین طور نگاه دقیق و تاریخی به واقعیت های زندگی مختار و قیامش به همراه شخصیت پردازی قوی و دیالوگ های مناسب برای آنها توانست رضایت مخاطبان خاص و عام تلویزیون را جلب کند.

به اعتقاد این منتقد، "قفسی برای پرواز"، "آسمان همیشه ابری نیست"، "ارمغان تاریکی" ، "نون و ریحون" و "تبریز در مه" از جمله سریال های متوسطی بودند که به لحاظ ساختار و محتوا حرف جدیدی برای گفتن نداشته و نتوانستند رضایت مخاطب را جلب کنند.

آذین در ادامه با گلایه از پردازش غلط برنامه سازان از مسائل روز جامعه عنوان می کند: هنوز هم تلویزیون در پرداخت به مسائل روزمره جامعه دچار غفلت بوده و با مسائلی مواجه هستیم که به درستی تحلیل و پرداخت نمی شود ما مسائل اجتماعی کم نداریم؛ اما متاسفانه فقط در قالب شعار و شعر عنوان می شود.

این استاد دانشگاه ادامه می دهد: یکی از برنامه هایی که اخیرا با تعطیلی روبه رو شد برنامه ای بود که مخاطبانش کودکان و نوجوانان بودند؛ برنامه فیتیله ای ها. این برنامه هم جنبه سرگرم کنندگی داشت و هم آمورزش؛ اما با این عنوان که تاریخ مصرف اش گذشته کنار گذاشته شد طبیعی است که این امر زیاد مورد پسند مخاطبان رسانه نخواهد بود.

وی در ادامه با اشره به افول برنامه پرمخاطب "راز" در سری دوم پخش آن می گوید: برنامه "راز" یک برنامه اجتماعی، هنری، سیاسی است. سری اول این مجموعه بسیار ارزشمندبود اما دور جدید به دلیل پراکنده بودن توفیق سری قبل را ندارد و با توجه به برجسته شدن ویژگی های سیاسی؛ جنبه های اجتماعی و آموزشی برنامه تحت الشعاع و در سایه قرار گرفت.

جبار آذین در پایان خاطرنشان می سازد: تلویزیون سعی کرده به لحاظ کمی محصولاتش را رشد دهد و امکانات فنی آن نیز گسترش پیدا کرده اما به لحاظ کیفی محصولات سطح بالایی ندارد و بسیاری از تولیدات تلویزیون خصوصاً در حوزه تله فیلم و سریال زیر استانداردهای رایج سینما و تلویزیون ایران عرضه می شود که غیر از هدر رفت سرمایه هیچ گونه ثمر بخشی ندارد.